Filipijnen deel 1 Manila en Noord Luzon

Beste Allemaal, leuk die reacties weer.  Deze keer een reisverslag wat eerder omdat ik zoveel meemaak, gebeurd is en mijn ervaringen en belevenissen wil onthouden. Het voelde raar om op weg te gaan naar de filipijnen met de ramp die net gebeurd was. Ik wil geen ramptoerist uithangen.

Vanuit het vreemde Sultan Staatje Brunei had ik een vlucht naar Manila. Dit was een belevenis omdat ik vloog met Royal Brunei.Zoals ik verwacht had was het speciaal en was het een luxe vlucht. Een enorm nieuw toestel waarvan 1/3 bezet.
Had heel veel beenruimte, eigen scherm, krantje vol over de tyfoon. Het leek of ik als enige blanke westerling apart achterin was geplaatst. Op het schermpje werd gebed opgezegd in het Arabisch.
Ramen die kon je verduisteren met knopje. Eten was lekker en drank werd steeds bijgeschonken. Volgens mij is dit een nieuwe Boing dreamliner. Zo nieuw en in het boekje hadden ze het er ook over! Nog nooit zo goede service gehad. Haha.

Manila. Wat een stad! Zo druk en Chaotisch kwam ik aan op het Aquino vliegveld genoemd naar de grote revolutie held van de filipijnen en bekend staat als het minst confortabele grote vliegveld ter wereld. Dus Taxi gepakt naar hostel. Het hostel lag 2 uur rijden in de file van het vliegveld. Het leek dichtbij maar de traffic jams zijn buitengewoon druk. Indiase toestanden, alleen geen rikshas maar jeepneys. Geweldige dingen zijn dat. Soort mini truckje helemaal beschilderd met 2 lange banken waar ongeveer 15 mensen in kunnen,zitten soms ook op het dak. Kijk maar naar wat foto’s. Ook zijn er trycles, (motors met zijspan).

Mijn goedkope hostel was niet in het centrum maar lag tegenover een pompstation. Het hostel was gezellig, dakterras en een leuk Frans en Koreaans backpackers gezelschap.

De eerste avond zal ik nooit vergeten. Ik ging mijn wijk in om te gaan eten Er waren 2 shopping malls ( fillipijnen zijn net als chinezen gek op kopen,kopen, kopen).
Eerste indruk van de filipino: mix van Indonesier, Chinees, latino Amerikaan. De Amerikaanse invloed komt erg naar voren in reclames.Iedereen spreekt wel engels, het is de voertaal op school.

Ik ging dus iets eten, kwam in een enorme shopping mall terecht, versierd in de kerstsfeer. Grote kerstmannen en kerstbomen. Midden in het centrum stond een piano vleugel. 3 Mannen speelden om de beurt de klassiekers. Doordat ik stond te kijken en aan de praat raakte heb ik ook 15 minuten piano gespeeld midden in het winkelcentrum. Ze vonden het Prachtig!!!

De volgende dag was het tijd het echte Manila in te gaan en hoe doe je dat? Wilde eerst bus ticktets regelen om naar het noorden te gaan omdat 1 dag hectisch manila genoeg zou zijn. Dit was ook even uitzoeken met al die nieuwe vervoersmiddelen en het geld . Uiteindelijk een bus kaartje gekocht naar Baguio 350 km ten noorden van de hoofdstad. Voor het eerst met Jeepney. Geweldige ervaring, wist eigenlijk amper waar ik heen ging maar had het goed gedaan bleek later.

In het centrum kwam ik uit in het nationale park met alle nationale trots en  gebouwen zoals musea en monumenten.

Alleen in zo’n grote stad is het leuk als je ontmoetingen hebt. Dit heb ik geweten ( begin van latere ellende). In het Rizal park kwam ik 3 filipinos tegen die voor werk en voor vakantie in Manila waren en uit Cebu kwamen.

Ik besloot met ze mee te gaan, hebben mij meegenomen door het hectische Chinatown, kerken bezocht en andere drukke manika markt straatjes. Wat opvalt is de kitch van kerst stalletjes en kerstversiering.Hebben in een restautantje gegeten.Kip is daar ontzettend populair vaak met rijst en sausjes. Niet heet. Een ander populaire lekkernij zijn embryo kuikentjes ,walgelijk om te zien en de rijstpannenkoekjes met kokosnoten jam. Het was gezellig, lieten me het echte filipijnse eten proeven. Ook idiaal om met een jeempney de stad te verkennen. Gingen naar de grootste shopping mall aan de boulevard met zonsondergang aan de manila baai. Buiten veel karaoke. Ontzettend leuk om te zien. Vooral rihanna en  Whitney Housten kwamen voorbij. Het bleek dat mijn "filipijnse vrienden" naar Baguio gingen waar ik zo juist een ticket voor had gekocht.( achteraf allemaal te mooi om waar te zijn) Dus besloten samen te reizen de volgende dag. Ik vermoed dat het hier fout is gegaan wat betreft financiele zaken. Zeker omdat ik een nacht overnacht heb in hetzelfde pension. Zij kenden een goedkope plek waar je zelf kon koken. Was op het moment erg gezellig zeker met San Miguel red horse biertje erbij. S’nachts zijn waarschijnlijk toen mijn bankpassen geskimt. Ik ontdekte 4 dagen later dat er veel bedragen waren afgeschreven van mijn rekening in Bagio. Het is nog steeds een raadsel hoe.  Had niets in de gaten op het moment.  Weet van de avond in Bagio niet veel meer, misschien is er iets in mijn eten of drinken gestopt zodat ik onder invloed was.

De volgende dag nam ik afscheid om naar Sagada te gaan in het noorden in de cordillas bergen. Prachtige plek en dorpje tussen de grotten en een heerlijke koele temperatuur. Veel backpackers en goede sfeer. 3 nachten hier gebleven.
Sagada staat vooral bekend om zijn caves en hanging coffins. Zeer speciaal.  Ook op de dag van vandaag worden er soms vanuit deze oude traditie nog mensen op deze manier begraven.

Het meest bijzondere in Sagada was de 3 uur durende caving tocht onder de grond. Kruipend en af en toe klauterend door smalle gewelven,die door de olielamp van de leuke gids werden verlicht. Schitterend,wel even iets anders dan de grotten van Han in België. Vooral het zwemmen in het ondergrondse meer was speciaal. Glibberig en op blote voeten volgde ik samen met Engelse backpacker de speciale tocht. Zie fotos. Het was heerlijk om in Sagada te relaxen, kleine watervallen, rijstterassen en het rustige dorpse primitieve leven te zien.  Woensdag 20 nov was tijd voor de reis naar Vigan, Spaanse koloniale stad. 11 uur in bus met overstap in Baguio. Prachtige rit over de toppen van de Cordillas. Daar ontdekte ik tijdens de tussenstop dat mijn geld  was afgeschreven van mijn rekening. Toen was het nog 4 uur naar Vigan, dit duurde voor mij 2 keer zo lang. Eindelijk kon ik gaan regelen, bellen en passen blokkeren. Kwam er ook achter dat de foto die ik van de drie philipinos had gemaakt gewist waren van mijn camera,dat moet in de nacht ook zijn gebeurd. (hele maffia gang)
 

In mijn hotel kamer was geen wifi wat in deze situatie uiterst van belang was. Wel een tv waar veel op te zien was over de ramp in de Filipijnen, tyfoon Jolanda, zoals ze hem hier noemen. Acties, giften alles is op tv. Dramatisch. Kwam in Vigan later vrachtwagen tegen met knuffels en vele goederen voor Tacloban. Toch is het ver van mij vandaan en toch komt het op deze manier dichtbij.

Vigan is een mooie stad,koloniaals en vele koetsjes. In het centrum verboden voor jeepneys. Oude huizen pleinen en kerkjes. Wel echt voor de toerist. Alleen zag ik bijna geen toerist of backpacker. Vreemd. Toch beetje wantrouwend in contact ging ik de stad door.
Schoolkinderen zingend op plein allemaal in uniform. Heerlijk Mac Donalds waar ik toch ongelooflijk van kan genieten soms, terwijl ik het eigenlijk pricipieel vermijd in Nederland haha.

Het reizen in de filipijnen vraagt geduld. Over 300 km doe je 7 a 8 uur. Overal stopt de bus, het is even uitzoeken iedere keer weer maar raak er wel steeds meer aan gewend. Vooral het toeren met trycycle is leuk. Voor 17 cent kon ik van mijn hotel naar het centrum.

Dit is 3 km verder.

In Vigan ben ik maar 2 nachten gebleven. Het was goed om uit de negatieve vibe te gaan en naar  Laoag te gaan ten noorden van Vigan. Hier vluchten geboekt naar Palawan. De eerste avond uit eten geweest met drukke fransman en filipijn. Heerlijk even ontladen. Ondertussen weet ik dat het allemaal goed komt en ik gewoon alles kan blijven doen.

In Laoag rust genomen en lekker genoten van de heerlijke locale specialiteit, empanadas. Gefrituurde hapjes, gevuld met vlees en groenten. Ook lekker weer een trycle gehuurd voor wat uitstapjes. Wat vooral opvalt in deze streek zijn de oude kerken. Schitterend. Ook een duingebied was erg speciaal en deed beetje denken aan Holland!De avond die hier op volgde zal ik nooit vergeten. Ik was van plan naar de lokale bandje te gaan kijken in ‘’muziekgebouw’’ dit werd het niet omdat het niet veilig voelde alleen. Op de terugweg kwam ik een soort bamboe huisje tegen waar karaoke werd gegdaan door gasten. Ze waren al flink bezopen en ook van alle leeftijden. Dat er een westerling binneliep was blijkbaar zeer bijzonder. Wilde meteen alles weten en ik moest natuurlijk zingen. Heb wel 5 liedjes gedaan, hele foute met een zeer slecht muzikale band. Echt hilarisch. Zeker omdat ik steeds vroeg wat hun ook kenden en ze mee blerde. Karaoke voor alle leeftijden en door iedereen.  Een Filipino man was zo grappig en ging heel tijd dansen en heeft speciaal voor mij - Anak gezongen ( Fredie Aquilar)schitterend philipino lied.( miss voor top 2000 liefhebbers bekend)

Vandaag, zondag nog naar het noordelijkste puntje van Luzon geweest. Prachtige stranden, Blue Lagoon. Relatief nog onontdekt surf paradijs. Heel rustig en met pracht witte stranden. Nog nooit zo’n hoge golven meegemaakt. Het primitieve armoedige leven van vissers, dorpelingen versus beach resort gaan hier hand in hand. In De filipijnen komt armoede toch wel meer aan de oppervlakte als Maleisie en soms is het ook echt schrijnend wanneer kinderen om geld vragen of je een tijd achterna komen.

Maandag 25 vertrek ik naar Palawan, Puerto Pricensca, via het gezellige drukke Manila Aquino airport.  De laatste 10 dagen in de Philipijnen zal ik het eilanden leven meer ervaren en stranden opzoeken/snorkel. Gelukkig waarschijnlijk iets meer tussen de toeristen/backpackers!

Tot zover het verslag. Ik heb er al wat nieuwe foto’s bij geplaatst behalve van de 2 dagen.

Groetjes Floor